Trzecia wojna grecko-perska

Trzecia wojna Greków z Persami miała miejsce w latach 334-327 p.n.e.
Po śmierci Filipa II na tronie macedońskim zasiadł jego syn Aleksander Macedoński. Władca szybko ujarzmił zbuntowane państwa greckie i skierował się przeciwko Persji.

Wyprawa Aleksandra miała być odpowiedzią na wyprawę Kserksesa przeciwko Grecji. Persją rządził wówczas Dariusz III, który objął tron w wyniku licznych intryg dworskich. W 334 p.n.e. Aleksander na czele armii inwazyjnej przedostał się przez Cieśninę Hellespont i wkroczył na ziemie perskie. Persowie szybko wydali Aleksandrowi bitwę. Doszło do niej nad rzeką Granik w 334 roku p.n.e. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Macedończyków.

Latem 333 p.n.e. doszło do kolejnej bitwy pod Issos. Także i ta bitwa zakończyła się zwycięstwem Aleksandra. Dariusz III zaproponował Aleksandrowi pokój, jednak ten zdecydował się kontynuować wojnę. Zimą 333/332 p.n.e. w ręce króla dostały się Palestyna, Fenicja i Syria.

Dariusz próbował zatrzymać pochód króla macedońskiego. Do decydującej bitwy doszło nad Gaugamelą w 331 p.n.e.. Zwycięstwo Aleksandra otworzyło mu ostatecznie drogę do Persji.

                                                        Król Aleksander Wielki

Bitwa pod Termopilami w filmie "300"

300 spartan

Mateusz | MySpace Wideo

Bitwa pod Termopilami

Pod Termopilami doszło do pierwszego poważnego starcia podczas drugiej wojny grecko-perskiej. Przeogromną armią perską dowodził sam król Kserkses I. Armia składała się z ok. 135 tyś. wojowników, 1200 trier oraz 13. tyś małych statków transportowych. Tak wielka armia posuwała się mozolnie pośród greckiego, górzystego terenu co dało Grekom dużo czasu na zorganizowanie obrony. Około 7 tyś. wojowników greckich zastawiło wąwóz w Termopilach i czekało na nadejście o wiele liczebniejszego nieprzyjaciela.
Pierwszego dnia bitwy oddziały perskie przelewały się przez wąskie gardło między skałami, by paść pod ciosami greckich falang. Kserkses widząc nieporadność swoich wojowników wysłał do walki najlepszy oddział w całej Azji - Nieśmiertelnych. Ale i oni również na nic się zdali. Grecy nieugięcie bronili przesmyku.
Kiedy wydawało się, że Grecy obronią swoich terenów, zdrajca Efialtes powiedział Kserksesowi o ukrytej ścieżce prowadzącej na tyły Greków. Kserkses wysłał tam Nieśmiertelnych.
Kiedy te wieści doszły do Leonidasa, odwołał on wszystkie wojska i sam na czele trzystu wojowników ze Sparty bronił się do samego końca. Wszyscy Spartanie zginęli. 
W całej bitwie zginęło ok. 4 tyś. wojowników z Grecji (w tym 2 tyś. niewolników spartańskich) oraz ok. 30 tyś. Persów. Grecy przegrali, ale ta bitwa zadecydowała o losach całej wojny.

Pierwsza wojna Grecko - Perska

W 492 roku p.n.e. Persowie najechali ziemie Greckie. Armią perską liczącą ok. 20 tyś. piechoty dowodzili Dariusz I i Artafernes. Na początku pustoszyli Eterię i Cykladę, a następnie wyruszyli do Aten.
Pod Maratonem doszło do decydującego starcia. Armią ateńską dowodziło dziesięciu strategów. Pięciu z nich było za bronieniem się zza murów miasta. Druga piątka na czele z Miltiadesem chciała się bić od razu.
Wezwano więc Kallimacha, który miał rozstrzygnąć spór. Kallimach był za Miltiadesem więc oddano dowodzenie w jego ręce.
Grecy schowali się za drzewami i czekali na wieści szpiegów. Nocą szpiedzy przekazali wiadomość, że konnicy w armii perskiej nie ma. Miltiades utworzył szyk tak, aby skrzydła były dużo liczniejsze niż centrum.
Persowie dostali się w kleszcze hoplitów i wycofali się do własnych okrętów. Grecy odnieśli pierwsze zwycięstwo z dużo liczniejszą armią perską.

 

Hoplita grecki                          Piechur perski

                                          

                                                                                             

Początek konfliktu

Rosnące w siłę imperium perskie po opanowaniu Lidii dążyło do opanowania wybrzeża Azji Mniejszej, które zamieszkiwali Grecy. Miało do tego podstawy bowiem ostatni król Lidii - Krezus przyporządkował sobie wcześniej te tereny. Ponadto istnienie wielu wolnych polis w pobliżu stolicy lidyjskiej, Sardes było niebezpieczne ze względu na możliwość buntu wśród podległych ludów.
W roku 499 p.n.e. miasta wszczęły bunt. Głównodowodzącym miastem był Milet. Początkowo powstańcy odnosili sukcesy, np. zdobyli i spalili Sardes. Jednak kiedy przybyła armia perska powstańcy nie mieli żadnych szans. Miasta albo poddały się albo zostały zdobyte. Jedynie Milet został ukarany zburzeniem miasta i rzezią mieszkańców.
Po tych wydarzeniach Dariusz I (król Persji) zadecydował o tym, że trzeba podbić całe państwo Greckie, aby w Jonii zapanował spokój. Tak rozpoczęła się wojna.